Tijdens het Swing Wespelaar festival hadden we niet alleen aandacht voor de afsluiters, want naast de BluesBones was ook Bart Walker één van de gegeerden, de jonge Amerikaanse gitarist die momenteel samenwerkt met Thomas Ruf. Bart won in 2012 de prestigieuze ‘International Blues Challenge’s Best Guitarist Award’. Bart bracht twee albums uit: “Who Am I” (2011) en recent het autobiografische “Waiting On Daylight”. Walker is niet de man van de gladde praatjes en heeft waarschijnlijk niet eens in de gaten dat hij er nogal eigenzinnig uitziet. Origineel is hij evenmin, maar de kracht van goede blues ligt dan ook vaak in de herkenbaarheid ervan en het gevoel dat je er mee kunt overbrengen. En dat heeft Walker uitstekend gedaan op dit laatste album dat enerzijds kraakhelder klinkt maar anderzijds ook de sfeer van een live optreden met zich mee draagt. Zo onopvallend als Walker zich introduceert tijdens onze eerste vraag, zo onopvallend verdwijnt hij ook weer.

Een van de jongere bands die dit jaar geprogrammeerd staan is de “Bart Walker Band”. Bart kan je jezelf kort voorstellen aan ons rootstime.be publiek?

Wel, ik ben Bart Walker, ik kom uit Nashville, TN en dat kan je duidelijk aan mijn T-shirt zien. Het diepbruine T-shirt met de tekst “T love Nashville Flood 05.2010”, ligt Bart ons toe, is één van de hulpacties van enkele grafische designers onder de naam “Hands on Nashville” na de overstromingen in Nashville in mei 2010. Tijdens deze overstromingen kwamen meer dan 44.000 inwoners zonder stroom te zitten.

Ik begon gitaar te spelen toen ik vier jaar oud was en ik trad voor het eerst op toen ik veertien was. Dat was in de “Station Inn” in de 12th Ave, een heel bekende en legendarische club in Nashville. In die periode speelde ik bluegrass met (Kenneth George) “Kenny” Baker en (Burkett Howard) Josh Graves. In diezelfde periode kreeg ik rond Kerstmis mijn eigen radio, waardoor ik naar lokale rock zenders kon luisteren. Toen hoorde ik voor het eerst Stevie Ray Vaughan. Dat was voor mij een openbaring! Ik ging naar mijn vader en vertelde hem dat ik geld nodig had voor een elektrische gitaar. Ik kocht er een door o.a. te besparen op mijn lunch uitgaven. Ik luisterde veel naar Stevie, maar ook naar Albert en Freddie King en anderen. Ik las veel over al deze artiesten en hoe ze met hun muziek bezig waren.

Wanneer wist je dat je een professioneel muzikant wilde worden?

Zoals ik jullie al vertelde, na het voor het éérst horen van Stevie Ray Vaughan! In die periode werkte ik aan een song “The Tennessee Waltz”, een nummer dat ik tijdens een show in mijn geboortestad, in een groot theater zou brengen. Toen ik het nummer bracht en de laatste noten had gespeeld, gingen de lampen aan en begonnen twee honderd mensen hard en heel enthousiast te applaudisseren. Wauw!  Toen wist ik het heel zeker: hier doe ik het voor, ik wil muzikant worden…

Door wie was je / ben je muzikaal geïnspireerd?

Ongetwijfeld en op de eerste plaats heel zeker door (natuurlijk) Stevie Ray Vaughan. Hij is mijn favoriete gitarist. Maar, wat mij onderscheidt van de andere blues gitaristen is mijn bluegrass afkomst. Ik ben ook heel sterk beïnvloed door Tony Rice en (Arthel Lane) “Doc” Watson. Dit kan je duidelijk horen.   

Je zei het al enkele keren dat je uit een bluegrass omgeving komt. Hoe leg je de link met de muziek die je nu speelt? Hoe zou je zelf je muzikale stijl omschrijven?

De dingen die ik nu doe zijn heel duidelijk gelinkt met bluegrass. Technisch zijn er hier heel veel overeenkomsten. Ik gebruikte heel lang géén technische dingen als overdrive pedals, reverb, delay…en andere omvormers. Alles moest heel zuiver en juist zijn. Je kon geen dingen verbergen.

Je recente album, je tweede studio album, heet “Waiting On Daylight”. Kan je ons wat meer vertellen over de titel. Wat zit er achter deze titel?

“Waiting On Daylight” is een titel met meerdere invalshoeken. In de periode dat ik aan dit album werkte en de songs schreef, probeerde ik van mijn drankprobleem af te geraken. Ik had net een zware periode van drugsverslaving afgesloten, maar zat nog steeds met de gevolgen: een alcoholprobleem, waarvan ik af wou. Ik was toen bijna getrouwd, trad vaak op en dronk te veel. Hierover gaan al de songs… Ik wachtte op de dagenraad om alles met een goed gevoel, veel beter te kunnen aanpakken. Ik wou terug naar mijn vrouw gaan om me te verontschuldigen en om alles opnieuw weer op te pakken. Of, m.a.w. de meest persoonlijke ervaringen zitten achter de titel.    

Ben je tevreden over het resultaat / de opnamen?

Ja, ik ben uiterst tevreden met het resultaat! Alles klopt. De muzikanten die meespelen (Jeremy Middleton – bas, Jordan Hymon – drums), de producer Jim Gaines… It was a lot of fun…

Na de release van het album was je Europese tour al heel snel uitverkocht. Was dit niet wat veel voor een jonge artiest?

Nee, nee! Voor deze jongen bestaat er géén “too much”!... De tour is werkelijk geworden waarop ik te wachten stond. Dit bevestigt dat ik hiervoor bestemd ben, dat dit Gods keuze is: muziek spelen voor veel mensen… Geweldige tour, geen problemen met zenuwen, alles klopte!

Je werkt nu met platenbaas Thomas Ruff. Is hij iemand die je inspireert?

Thomas Ruff is iemand die heel sterk jonge muzikanten ondersteunt. Hij is heel speciaal en hij doet alles met veel liefde voor de muziek en voor de muzikant. Hierdoor werkt hij en alles heel inspirerend. Hij is altijd de éérste fan die de opnamen hoort. Hij is de man die ook tips en aanwijzingen geeft, voorstellen doet.

Kan je ons snel drie reden opnoemen waarom we een van je albums moeten kopen?

Ik bracht al twee albums uit. Een heb ik al vernoemd (“Waiting On Daylight” en het andere album heet “Who Am I”. Het eerste album legt letterlijk uit “wie ik ben”. Op dit album speelt een goede vriend van me mee: keyboardspeler Reese Wynans (Stevie Ray Vaughan / “Double Trouble”). Het is een goed roots album, dat je een goed gevoel zal geven. Je zal horen dat je niet alleen staat met al je problemen…  

Wat wil je als jonge muzikant zeker en vooral nog ooit eens doen? Wat doe je als je niet met muziek bezig bent? Is er nog een leven buiten muziek?

Op de eerste plaats wil ik met zoveel mogelijk andere muzikanten jammen en samenwerken. Ik noem bijvoorbeeld Warren Haines (de gitarist / bandleider van “Gov’t Mule”), een van mijn favoriete gitaristen. Ik zou willen praten met Buddy Guy, maar nog liever zou ik op de planken tegenover hem staan. 

“Swing” is de ideale plaats om met andere artiesten in contact te komen. Ik hoop dat ik Charlie Musselwhite, ook een van mijn helden, te kunnen ontmoeten. 

Nog andere dingen buiten de muziek? Neen, er zijn niet veel andere dingen. Mijn familie komt dan op de eerste plaats. Mijn leven draait rond mijn familie, God en muziek.

Wat zijn je plannen voor de nabije toekomst?

We werken aan een DVD, aan een nieuw studio album en aan een samenwerking met “The Royal Southern Brotherhood” (Devon Allman, Mike Zito & Cyril Neville). Vanaf oktober zal ik met hen gaan touren en “that will be fun”… Verder is er ook de reünie met Mike Farris van de “Screemin’ Cheetah Wheelies” / “The Roseland Rhythm Revue”, met wie ik ook iets erg rootsy wil gaan doen.

Laatste vraag (een dubbele vraag): wat leer je over jezelf via muziek? /  Hoe wil je later herinnerd worden?

Leren? Heel veel! Fysiek leer je: wat je aankan, omgaan met stress, organiseren, hoeveel slaap je minimaal nodig hebt… (Zeker als je in Europa tourt!)

Later herinnerd worden? Als iemand die van zijn familie houdt, die van God houdt en die vooral graag muziek speelt…

Bart Walker, bedankt voor dit gesprek. We kijken uit naar je show! 

Eric Schuurmans

meer foto's